فصل6: مهدی مطهرنیا تحلیلگر مسائل سیاسی در خصوص بزرگترین اشتباه سیاسی دولت در سال ۹۷ گفت: «بزرگترین اشتباه از سال ۹۶ آغاز شد و در سال گذشته ادامه پیدا کرد و آن بی توجه‌ای به وعده‌های انتخاباتی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهور بود. به نظر می‌‍‌رسد آقای رئیس جمهور فراموش کرده است که در ایام انتخابات چه وعده‌های به مردم دادند. البته ممکن است اقداماتی در همین راستا انجام داده باشد، اما مشکل اینجاست که تا امروز حتی این اقدامات هم در جامعه انعکاس پیدا نکرده است. یعنی به گونه‌ای عمل نشد که مردم بدانند که آقای روحانی تلاش‌هایی انجام داده است و موانع بر سر راه تحقق وعده‌های انتخاباتی چه مواردی بوده‌اند؛ لذا الان شخص رئیس جمهور و تمام کابینه نه صرفا به دلیل عدم تحقق وعده‌ها بلکه به دلیل عدم تلاش برای رسیدن به اهداف، زیر علامت سوال بزرگی قرار دارند.»

وی افزود: «البته مردم به نیکی دریافته اند که دولت، چه با ریاست جمهوری روحانی و چه شخص دیگری، چندان از قدرت و اثرگذاری لازم برخوردار نیست، اما مردم انتظار دارند که دولتی که برآمده از رای و نظر آن‌ها است و به واسطه حمایت آن‌ها فردی توانسته در جایگاه ریاست جمهوری قرار بگیرد، همواره در کنار مردم باشد. یعنی مردم انتظار دارند که نشانه‌هایی از تعهد فرد به وعده‌های انتخاباتی خود را مشاهده کنند. این همان مسئله‌ای است که حسن روحانی چه سال ۹۶ و چه سال ۹۷ نادیده گرفت و بدون توجه به آن مسیر خود را ادامه داد و اینگونه بزرگترین اشتباه خود را مرتکب شد. یعنی صرفا به سمت و سویی حرکت کرد که اصلا مردم انتظار آن را نداشتند.»

او در پاسخ به این سوال که آیا دولت در کنار همه این مسائل، رویکرد‌هایی را در دستور کار قرار داده که در سال ۹۷ مشکلاتی برای کشور یا قوه مجریه ایجاد کرده باشد، گفت: «دولت طی یک سال گذشته در خصوص ایجاد وحدت میان آحاد طرفداران خود با مشکلات بسیاری مواجه بوده است. اشتباه دیگر حسن روحانی این بود که گمان کرد که با تحکیم رابطه خود با نهاد‌های قدرت می‌تواند زمینه‌های افزایش قدرت خود را در جهت شکل دادن به یک کلونی قدرت، فراهم کند. به این معنی که احساس کرد که نزدیک کردن به نهاد‌های قدرت به مراتب مفیدتر از تکیه بر نیرو‌های اجتماعی است؛ لذا هرچه دولت به حاکمیت و نهاد‌های غیردولتی نزدیکتر می‌شد، نیرو‌ها و پایگاه اجتماعی خود را از دست داد. این در حالی بود که ساختار‌های فرادولتی هم آنطور که روحانی انتظار داشت او را همراهی نکردند و جایگاهی برای دولت قائل نشدند و حتی چالش‌هایی هم به وجود آوردند.»

مطهرنیا در پایان تصریح کرد: «نمونه این مسئله را هم می‌توان در استعفای محمدجواد ظریف در اواخر سال گذشته جستجو کرد. واقعیت این است که دولت‌ها باید بدانند که صرفا می‌توانند بر ملت‌ها تکیه کنند و بدون در نظر داشتن این مسئله هرگز نمی‌توانند جایگاه خاصی میان نهاد‌های فرادولتی و تاثیرگذار داشته باشند. با همه این‌ها حالا دولت با چنین وضعیتی وارد سال ۹۸ شده است. سالی که بسیار داغ خواهد بود. زیرا از یک سو با محاصره منطقه‌ای و تلاش قدرت‌های خارجی برای تضعیف جمهوری اسلامی شدت پیدا خواهد کرد و از سوی دیگر مشکلات اقتصادی بسیار زیاد شده است؛ لذا این‌ها می‌توانند راه دولت را بیشتر از این باریک و حتی مسدود کند. مگر اینکه ساختار‌های موجود به دنبال تغییر و بهبود وضعیت کنونی بر بیایند و دولت هم از زمان باقی مانده استفاده کند و سمت و سوی خود را به سمت نیرو‌های اجتماعی تغییر دهد.»